Een bladzijde uit mijn dagboek...
Ik loop de ziekenhuiskamer van Luuk uit. Onderweg naar de koffiecorner loop ik een ambulance brancard tegemoet. Op de brancard een jongetje, zo wit als het laken waar hij onder ligt. Blauwe plekjes op zijn hand van het prikken van een infuus. Aan de hoeveelheid haar op zijn hoofd te zien, een nieuwe diagnose. De brancard wordt gereden door twee broeders en daarachter loopt een moeder. Ik zie de tranen op haar wangen en de wanhoop in haar ogen.
Onze blikken kruisen.
Ik voel wat zij voelt.
Nog maar bijna een maand geleden stond ik in haar schoenen. Net gehoord dat mijn kind leukemie heeft en meteen met gillende sirenes naar het Prinses Máxima. De voordeur die je thuis dichtgetrokken hebt zul je de komende tijd niet meer zien.
Ik zou haar willen troosten.
Een arm om haar heen willen slaan.
Zeggen dat het goed komt.
Dat het zwaar gaat worden maar er hoop is.
Maar soms is het goed om even niks te zeggen. Ik weet dat ze in goede handen zijn.
Gek.. alles gaat door.
Maar onze wereld staat stil.
En er komen ook weer ouders na ons.
En na hen.
Luuk
Sinds september vecht Luuk tegen ALL en gelukkig slaat de therapie goed aan, maar helaas geldt dit niet voor ieder kind. Het is daarom zo belangrijk dat er geld komt voor aanvullende therapieën en onderzoek, zodat in de toekomst álle kinderen van kanker mogen genezen.
www.instagram.com/van1naar3
Alle kinderen met kanker in Nederland worden in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht behandeld. Zo geven ze het kind van vandaag de allerbeste zorg én zetten ze belangrijke stappen om de overlevingskansen voor de kinderen die nu nog niet genezen, te verbeteren door middel van onderzoek. Want het Máxima heeft maar één missie; ieder kind met kanker genezen, met optimale kwaliteit van leven.
Delen